There are different ships. There are small ships and big ships; but the best ships are friendships. (Ben the Man)
 |
| (zdjęcie dzięki uprzejmości Felipe Andres Fontecilla Gutirrez) |
 |
| (zdjęcie dzięki uprzejmości Felipe Andres Fontecilla Gutirrez) |
Wróciłam, żyję, odciski i bąble już się prawie zagoiły. Trochę wspomnień, jak było, "ku pamięci", bo potem zapomnę.
Dzień 1, piątek - Dzień 2, sobota
9:00 rano, dostajemy maila, że wyjeżdżamy nie o 3:30, ale o 2:30 po południu i jesteśmy zwolnieni z ostatniego bloku. Ubrania, które zamówiliśmy jeszcze nie dotarły. Rita jedzie do Pune.
10:30 rano, ubrań wciąż nie ma, nauczyciele masowo odwołują lekcje, więc do końca dnia jestem już wolna, pozostaje mi się jeszcze spakować (chociaż wciąż nie mam co pakować...)
13:30, jemy lunch, wraca Rita, która przywiozła nasze rzeczy z Pune, thanks God, do wyjazdu pozostała godzina.
14:30, spotykamy się przy Social Center, już z namiotami, matami i śpiworami, dostajemy dodatkowo latarki - czołówki, oraz cały karton jedzenia na drogę (paratha i banany; na każdy trek dostajemy to samo, nienawidzę parathy!)
16:00, wyjeżdżamy ze szkoły, trochę późno, bo kierowca gdzieś się zapodział. Czeka nas kilkugodzinna podróż do Mumbaju, plecaki ledwo mieszczą się w busie.
Po przyjeździe na dworzec (brud, smród i ubóstwo, gorzej niż Białystok PKS, chociaż z zewnątrz całkiem nieźle wygląda) mamy trochę czasu do odjazdu pociągu, więc rozkładamy się z wszystkimi plecakami i innymi rzeczami na środku (zajmujemy całkiem sporą powierzchnię) i idziemy coś jeść. W restauracji zabraniają nam grać w UNO (zgadnijcie, kto wziął karty), więc wychodzimy. Potem podstawiają nasz pociąg, klasa to chyba 3 sleeper, czy jakoś tak, jest przemegazajebiszczy, ma łóżka + pościel. Po korytarzu chodzą jacyś goście, sprzedający napoje i przekąski, więc cały czas słyszymy: chai, chai, masala chai, coffee, coffee, chai, pani-water... Potem przenoszę się do przedziału chłopaków i mamy party na łóżkach z całkiem głośną muzyką. Następny dzień prawie cały przesypiam w pociągu, z przerwą na czytanie lektury na L&L, śniadanie i obiad przynoszą nam do przedziału (w cenie biletu), jem nie wychodząc z łóżka. Po południu przyjeżdżamy do Delhi, gdzie mamy ponad 5 godzin czekania. Idziemy do Connaught Place, gdzie jest mnóstwo sklepów i restauracji, i tam spędzamy większość czasu.Już wiem, które jedzenie w McDonald's mi nie smakuje - to chicken wrap, jest mega pikantny i niedobry. Potem okazuje się, że kilku chłopaków pojechało na zwiedzanie, widzieli m.in. India Gate i pałac prezydencki, trafili też na jakiś koncert w centrum. Zaś Rita i Aparna poszły do SPA, Aparna wykupiła sobie masaż głowy, a Rita ścieła włosy. Wieczorem spotykamy się i wracamy na dworzec, okazuje się, że Ian zgubił portfel. Przed nami kilkugodzina podróż pociągiem do Dehadrun.
 |
| Co robimy w pociągu, kiedy się nudzimy... |
 |
| Nasza grupa na dworcu w Delhi (zdjęcie dzięki uprzejmości Felipe Andres Fontecilla Gutirrez) |
Dzień 3, niedziela
O 6 rano nasz pociąg przybywa do Dehadrun, tu spotykamy przewodników, przesiadamy się do busa (plecaki lądują na dachu), zatrzymujemy się w jednym miejscu na śniadanie i rozpoczyna się masakryczna, siedmiogodzinna podróż przez Himalaje, po super wąskiej drodze, tak, że niemal wpadamy do przepaści. Ostatecznie dojeżdżamy do Sangamchatti, tam przesiadamy się do jeepów, bo dalej busem się nie da i docieramy do miejsca, gdzie kończą się drogi, po których może przejechać jakikolwiek pojazd. Przebieramy się, witamy 8 mułów, które od dziś będą nosić nasze namioty i jedzenie (resztę sami nosimy w plecakach) i zaczyna się nasza przygoda. Po przejściu 200 m (!) już chciałam zawrócić, było paskudnie, miałam zawroty głowy i myślałam, że nie dojdę. Zaczęliśmy dość późno, bo ok 17, więc zaraz zaczęło robić się ciemno i marsz przestał być taki przyjemny... Na miejsce dotarłam ok 21, jako jedna z ostatnich, pierwsza grupa dosłownie biegła z przewodnikiem. Potem okazało się, że Rita, która była naszym liderem i miała całkiem duże doświadczenie górskie, szła sama i się zgubiła, na szczęście w porę zawróciła i czekała na przewodników, którzy ją znaleźli. Tego wieczoru dostaliśmy gorącą kolację i przed pójściem spać mieliśmy jedno ćwiczenie: na kartkach papieru mieliśmy napisać o swoich obawach i oczekiwaniach, związanych z tą wyprawą, ale nie tylko, związanych też z MUWCI i życiem w ogóle, potem wrzuciliśmy to do dużej koperty i oddaliśmy Felipe.
 |
| (zdjęcie dzięki uprzejmości Felipe Andres Fontecilla Gutirrez) |
 |
| Jeden z 8 mułów (zdjęcie dzięki uprzejmości Felipe Andres Fontecilla Gutirrez) |
Dzień 4
Dopiero rano przy porannym słońcu mogliśmy zobaczyć, w jak pięknym miejscu rozbiliśmy obóz. Byliśmy na zboczu i mieliśmy widok na całą dolinę, otoczoną wysokimi górami. Potem dostaliśmy nasze pierwsze śniadanie, co było jednym z najprzyjemniejszych momentów tej wyprawy. Codziennie na śniadanie mieliśmy Nutellę i masło orzechowe (inne rzeczy też, ale to było najlepsze, bo nie mamy tego na co dzień w MUWCI), jedzenie podczas całego trekku było super, nawet taki zwykły ryż z dalem smakował świetnie, i mieliśmy desery (rozczarowali się ci, którzy pojechali po to, żeby schudnąć). Potem zaczęliśmy marsz, którego trasa wiodła głównie w górę. Przechodziliśmy też przez wodospad w pobliżu małej wioski, okazało się, że to tam powinniśmy byli rozbić obóz poprzedniego wieczoru, ale jako iż było już późno a my zmęczeni, przewodnicy zdecydowali się skrócić trasę. Grupa była dość podzielona, ci na początku byli naprawdę szybcy, ci z tyłu ledwo się wlekli (czyli ja). Po przerwie mniej więcej w połowie trasy zostałam z tyłu grupy (ale wciąż nie byłam ostatnia, parę osób nie dołączyło do grupy nawet po przerwie, tak daleko byli), wlokąc się w moim super wolnym tempie z przerwą co 5 min., żeby złapać oddech (nie żartuję, w pewnej chwili zaczęłam patrzeć na zegarek). Dołączył do mnie Felipe, wolontariusz w MUWCI, który w tym roku skończył UWC w Singapurze. Zatem szliśmy sobie razem, wolnym tempem, aż doszliśmy do punktu, gdzie ścieżka się rozwidlała i nie wiadomo było, gdzie iść. Próbowaliśmy wołać, ale pierwsza grupa była już za daleko, żeby nas usłyszeć i nie wiedzieliśmy, jak daleko jest ostatnia grupa.. Więc zaryzykowaliśmy, wybraliśmy drogę, która wydawała nam się właściwa (na wszelki wypadek na rozstaju zostawiliśmy jedną skarpetę), planując podejść trochę, zobaczyć, co jest za tą górą, być może dogodnić pierwszą grupę. Ten etap trasy był naprawdę piękny, drzewa były żółte i czerwone, liście spadały na ścieżkę, taka złota, polska jesień. Po pewnym czasie, a przeszliśmy już całkiem sporo i nikogo nie spotkaliśmy, zdecydowaliśmy, że nie chcemy, żeby przydarzyło nam się to, co Ricie dzień wcześniej, więc usiedliśmy i czekaliśmy na ostatnią grupę. Rzeczywiście, później dołączyli do nas Rita, Aparna i przewodnik, którzy byli ostatni. Wkrótce dotarliśmy do wioski, gdzie był tylko starszy pan, który przygotował nam chai i maggi (taka zupka chińska - indyjska, najpopularniejsze jedzenie w Indiach). Wioska była teraz opuszczona, tylko latem śpią w niej pasterze, mimo to bardzo spodobała się Felipe, który postanowił, że wykupi tam sobie letni domek... Potem ruszyliśmy dalej, całkiem wolno, super wolnym tempem ostatniej grupy, chociaż ja mogłabym iść odrobinę szybciej. Mimo że oczywiście byliśmy na miejscu ostatni, nie żałuję, bo nauczyłam się mnóstwa rzeczy. Udało nam się przyuważyć mnóstwo zwierząt i ptaków oraz roślin (np. taki gatunek dębu, którego liście są złote od spodu - niestety, Wikipedia o nim nie wspomina, więc nie wiem, jaką ma nazwę systematyczną), Rita, która studiowała biologię wszystko nam wyjaśniała, przy okazji znleźliśmy kość ze szczęki małpy (z zębami), więc pamiątkę z podróży już miałam. Plusy docierania do obozu jako ostatni - wszystko jest już przygotowane i nie musimy martwić się rozkładaniem namiotów. Obóz był już nad jeziorem Dodital, czyli ok 3000 m n.p.m.
 |
| Jedno z najwyżej przyrządzonych maggi, gdzieś w Himalajach (zdjęcie dzięki uprzejmości Felipe Andres Fontecilla Gutirrez) |
 |
| (zdjęcie dzięki uprzejmości Felipe Andres Fontecilla Gutirrez) |
Dzień 5
Rano, przed wyruszeniem w drogę, zaszliśmy do hinduistycznej świątyni, która znajdowała się w pobliżu. Mając "czerwone kropki na czole" i błogosławieństwo wszystkich bogów mogliśmy atakować góry. Jednak kapłan nam to odradzał, powiedział, że są złe warunki, lepiej żebyśmy wrócili i nie szli w wyższe góry. Oczywiście nikt nie chciał rezygnować ze wspinaczki, ale liczyliśmy się z możliwością, że będziemy musieli zawrócić. W każdym razie zostaliśmy zaproszeni na jakieś obchody do świątyni po południu. I stała się rzecz niespotykana, wyładowała mi się bateria w aparacie! Po 4 dniach! Nigdy wcześniej nie zdarzło mi nic takiego! Ruszyliśmy w drogę. To była jakaś mordęga. Początkowo szliśmy w górę po kamieniach, gdzie kiedyś płynęła rzeka, potem już zboczem. Cała droga wiodła niemal pionowo w górę. Kiedy doszłam do pierwszego planowanego przystanku (bo tych nieplanowanych było mnóstwo) dowiedziałam się, że przeszliśmy jedynie 200 m, miałam wrażenie, że to było co najmniej 5 km, tak byłam zmęczona. Wlokłam się z tyłu, ale nie ostatnia, potem dogoniłam Ritę, która szła naprawdę wolno ze względu na atak choroby wysokościowej, i razem weszłyśmy na polanę, gdzie dostaliśmy potem lunch. Widok był niesamowity! Później wspięliśmy się na przełęcz (ok 3800m, najwyższy punkt całej wyprawy, pierwszy raz byłam tak wysoko), gdzie był już śnieg! Niestety, jak przepowiedział kapłan, nie mogliśmy iść dalej, ludzie, którzy prowadzili muły powiedzieli, że śniegu jest za dużo i zwierzęta nie będą mogły przejść... Wykorzystaliśmy chwilę wolnego czasu na zabawy w śniegu. Niektórzy widzieli śnieg po raz pierwszy w życiu. Ian (Kenia) powiedział, że najbardziej podoba mu się odgłos, który słyszymy kiedy chodzimy po śniegu. Zrobiliśmy sobie też sesję zdjęciową z naszymi flagami nardowymi (tylko ci, co wzięli, ewentualnie byli na tyle sprytni, żeby zrobić np. z flagi Kostaryki flagę Holandii). Jako iż kilka osób miało poważny ból głowy na tej wysokości, zaraz zaczęliśmy schodzić. Schodenie szło mi znacznie lepiej niż wchodzenie, i jeśli na górze byłam jako jedna z ostatnich, to na dole byłam jako 3. (i pierwsza dziewczyna), co uważam za moje największe osiągnięcie podczas całej wyprawy. Rozłożyliśmy namioty, zebraliśmy dewno na ognisko, potem umyłam stopy w super zimnym jeziorze Dodital (obozowaliśmy w tym samym miejscu co poprzedniej nocy), a następnie witałam przybywających po mnie uczniów. Patricia (Portugalia) podczas schodzenia skręciła sobie kostkę, to jedyny i chyba najpoważniejszy wypadek podczas całej wypawy, mimo to dzielnie szła dalej i była w stanie ukończyć trek. Wieczorem poszliśmy do świątyni, bo było jakieś święto. Kapłan odcinął kolejne kropki na naszych czołach i poczęstował nas jakąś mąką z cukrem (?). To było niesamowite przeżycie: uczestniczyć w tradycyjnych hinduistycznych obchodach w świątyni gdzieś w Himalajach, z dala od cywilizacji. Potem przy ognisku Felipe oddał nam kartki, na których kilka dni wcześniej pisaliśmy o swoich obawach i oczekiwaniach, dając nam czas na przeczytanie i refleksję, a następnie spalenie kartek w ognisku. Jako iż ja głównie pisałam o tej wyprawie, która jeszcze nie dobiegła do końca, zdecydowałam nie wrzucać kartki do ognia, jeszcze kiedyś do niej wrócę.
 |
| (zdjęcie dzięki uprzejmości Felipe Andres Fontecilla Gutirrez) |
 |
| Ian z Kenii, który widział śnieg po raz pierwszy (zdjęcie dzięki uprzejmości Felipe Andres Fontecilla Gutirrez) |
 |
| (zdjęcie dzięki uprzejmości Felipe Andres Fontecilla Gutirrez) |
Dzień 6
Tego dnia rozpoczęliśmy nasz powrót, wracaliśmy tą samą trasą, którą przyszliśmy, ze względu na brak możliwości przejścia przez przełęcz. Trasa była przepiękna, jak wcześniej pisałam, złota, polska jesień, tylko teraz w łatwiejszej wersji, bo prowadziła głównie w dół. Po południu większość z nas poszła umyć się i popływać przy wodospadzie (woda była lodowata), zaś wieczorem przy ognisku mieliśmy tzw. appreciation circle, czyli krąg doceniania: siedząc wokół ogniska każdy z nas miał swoją chwilę, kiedy inni mówili, co lubią w danej osobie, co im się podoba, co doceniają. Wieczory w Himalajach są dość zimne, nie udało nam się docenić wszystkich, skończyliśmy to w pociągu powrotnym, i, wierzcie mi lub nie, to całe docenianie zajęło w sumie 6 godzin, a było nas tylko 20 w grupie, razem z opiekunami. To był dobry czas.
 |
| Przeprawa przez wodospad. |
 |
| Z tyłu hinduska świątynia, w której odbywały się obchody dzień wcześniej. |
Dzień 7
Wróciliśmy do cywilizacji, tzn. do miejsca, skąd przyjechały po nas jeepy. Postanowiłam sobie: nigdy więcej trekkingów. Potem przesiedliśmy się do busa i rozpoczęła się kolejna straszna jazda przez Himalaje, jeszcze bardziej przerażająca niż poprzednie, bo po zapadnięciu zmroku. O, i widzieliśmy wschód księżyca nad Himalajami! Pojechaliśmy na nocleg do miejscowości Moosuri, gdzie mieści się Woodstock School, czyli jedna z lepszych międzynarodowych szkół w Indiach z boardingiem (ostatnio wyprzedziła MUWCI w rankingach, a to głównie dlatego, że jako UWC musimy mieć 30% lokalnych uczniów, czyli Hindusów, to i tak za dużo, a jakaś lokalna władza chce wymusić, żeby to było 50%, którego to wymogu szkoła nie spełnia, więc spadła w rankingach, dla zainteresowanych: link do rankingu
tutaj).
Dzień 8
Większość uczniów Woodstocku pochodzi z Korei (?, doprawdy, dziwne miejsce, żeby wysyłać dzieci), spotkaliśmy też kilku znajomych, których poznaliśmy podczas MUN w MUWCI. Campus jest ogromny, przejście z bramy głównej do miejsca, gdzie mieliśmy mieć nocleg zajęło trochę czasu i było drogą pod górkę, mimo że obiecałam sobie, że koniec z chodzeniem. Woodstock ma całkiem nieźle rozwinięty program edukacji outdoorowej i też jeżdżą w Himalaje (mają znacznie bliżej), i to nie tylko z uczniami w naszym wieku, ale też z tymi w wieku przedszkolnym czy z podstawówki. Mieliśmy chwilę, żeby obejrzeć szkołę: jest super, bardzo mi się podobała, bardziej "przytulna" niż MUWCI. Kiedy Meytar (Izrael) zobaczył ich siłownię i boiska do piłki ręcznej i nożej i wiele innych, już chciał tam zostać. Ale nie ma się co dziwić: to szkoła prywatna, dość duża (ok 300 uczniów), prawie wszyscy płacą pełne czesne, może kilka osób jest na stypendiach, u nas w MUWCI jest odwrotnie: niemal każdy jest na stypendium. Och, i tego dnia na śniadanie był serek topiony w plasterkach, w takich plastikowych woreczkach, po prostu jak w Europie, aż się wzruszyłam (jedzenie to bardzo wrażliwy temat). Potem poszliśmy do miasta, Moosuri, gdzie odwiedziliśmy bazar, a potem pojechaliśmy rikszą rowerową (słaby wynalazek, pod górkę kierowca musiał pchać rower) do szkoły tybetańskiej, która została założona przez Dalajlamę i gdzie uczą się tybetańscy uchodźcy (uczą się metodą Montessori, która zaczęła mnie fascynować, jak tochę o tym poczytam to może potem opiszę ją krótko).Było bardzo miło, dostaliśmy herbatę i ciastka, a przewodnik opowiadał nam o wszystkim, i to było ciekawe: przewodnik mówi: "rok 1950 - chińska inwazja w Tybecie", zaś chińska koleżanka, która była z nami mówi potem: "hmm, ciekawe, w szkolnych podręcznikach w Chinach rok 1950 to wyzwolenie Tybetu"... Zupełnie inna perspektywa. Miałam też mały kryzys, moje bąble na stopach tak bardzo dały się we znaki, że nie byłam w stanie chodzić i musialy zostać natychmiast opatrzone. Opuszczając szkołę większość z nas kupiła sobie torby w tybetańskie wzorki, uszyte przez uczniów tej szkoły, co dało początek nowej modzie w MUWCI. Wieczorem wróciliśmy do Woodstocku, gdzie zjedliśmy kolację, a potem pojechalismy do dworzec, skąd mieliśmy pociąg do Delhi.
Dzień 9
Tym razem w New Delhi była krótka przesiadka, tylko 3 godziny czekania na 27-godzinny pociąg do Pune. Nie był taki fajny jak poprzedni, nie mieliśmy darmowego jedzenia, musieliśmy za nie płacić i wcale nie było tak dobre (czyt. było ostre). Potem zebraliśmy się razem, ustanawiając chyba rekord, 20 osób (głównie białych) w jednym przedziale w pociągu w Indiach i kontynuowaliśmy appreciation circle, co zajęło trochę czasu. Po korytarzu wciąż chodzili goście, którzy sprzedawali chai, chai, masala chai, chai, coffee, coffee, chai, pani-water, chai.. Nagle przyszedł jeden gościu z pełnym workiem popcornu, wyobraźcie sobie taki ogromniasty worek jak na ziemniaki tylko że z popcornem. Za cały worek chciał 5000 rupii, czyli trochę drogo, więc żeby nie wsypywał nam tego popcornu do plastikowych woreczków, bo to bardzo nieekologiczne, daliśmy mu torbę materiałową (a la eko), którą napełnił popcornem, który potem jedliśmy, siedząc w 20 osób w jednym przedziale. Żeby jakoś zabić nudę robiliśmy sobie mehendi na rękach, to już chyba moje 3. w Indiach, wytatuowałam sobie też "Himalaje" w hindi.
Dzień 10
Bus z Pune do szkoły, wróciliśmy po południu, specjalnie dla nas przedłużyli niedzielny brunch. Pierwszy porządny prysznic od tygodnia.
Kilka luźnych myśli, które nie wiem, gdzie zapisać:
-Chyba byliśmy jedynym Project Week, który tak silnie połączył grupę. Wszystkie nasze spotkania przed wyjazdem, team-building itd. sprawiło, że nie jechaliśmy jako pojedyncze osoby, ale jako drużyna, co było naprawdę fajne.
-Pierwszego wieczoru, kiedy siedzieliśmy razem czekając na kolację, zastanawialiśmy się, jaka może być temperatura. Ktoś powiedział, że ok. 14 stopni. Na to Ian zdecydowanie zaprotestował, powiedział, że najniższa temperatura, jaką dotychczas doświadczył to było 11 st. i on doskonale pamięta, jak zimno wtedy było, a teraz jest znacznie chłodnej, więc musi być na pewno poniżej 10... Albo któregoś ranka chodził pomiędzy namiotami, ubrany we wszystkie ubrana i owinięty w koc, który dodatkowo nosił ze sobą, mówiąc, że jest tak zimno, że chce mu się płakać... Stwierdził, że już wie, jak czuje się zamrożon kurczak... I nie rozumie, czemu ludzie opuścili ciepłe klimaty.
-Pierwszy raz korzystałam z odzieży termicznej, którą zamówiłam kilka dni wcześniej, i muszę przyznać, że to genialny wynalazek, niesamowicie praktyczna, wykonuje prawie całą pracę za ciebie. Ogólnie polecam.
-Już kiedy wyjeżdżaliśmy kilka osób było przeziębionych, spanie obok siebie w namiotach i pociągach doprowadziło do tego, że wszyscy z projektu wróciliśmy chorzy, kilka osób kontynuuje go w Med Center.
-I znalazłam Snickersy w kiosku na dworcu w Delhi! Od razu kupiłam kilka, nie są zbyt popularne w Indiach i dość ciężko je dostać.
Podsumowując: mój Project Week był cudowny, mimo że czuję się wciąż zmęczona i to nie fizycznie, ale psychicznie, to chyba głównie przez te mega długie podróże busami i pociągami. A w Himalaje jeszcze na pewno kiedyś pojadę!
 |
| Już na przełęczy. Na pierwszym planie Felipe (Chile), autor większości zdjęć, które wstawiłam na bloga. |
.jpg)
